ادامه پیشینه عزاداری در اسلام

ازعملکرد امام سجاد(ع) و سفارشهای ایشان وسایر ائمه دربارۀ گریه برای امام حسین (ع) ویارانش بر می آید که برگزاری مجالس عزاداری و گریه ازموثر ترین ابزاری بوده که می توانسته با توطئه های بنی امیه برای محوآثارمادی ومعنوی قیام کربلامقابله کند. ابوریحان بیرونی می نویسد:

( بنی امیه در این روزلباس نو پوشیدند و زیب و زیور کردند وسرمه به چشم خود کشیدند و این روز را عید گرفتند وعطرها استعمال کردند ومیهمانیها و ولیمه ها دادند وتا زمانی که ایشان بودند ، این رسم در توده مردم پایدار بود).

بدین سان شیعیان بنابر تو صیه و تأکید ائمه طاهرین برای بزرگداشت عاشورا و حفظ آثار آن در کربلا از هیچ کوششی فروگذار نکردند، بدان معنی که ایام عاشورا را در کربلا زیارت می کردند.

در ایام فترت پایان امویان و آغاز عباسیان بر تعداد زائران وعزاداران امام حسین(ع) و یارانش افزوده شد ،چنان که به سرعت کربلا به کانون مبارزه علیه ستمگران تبدیل شد؛این وضع برای متوکل خلیفه عباسی که ضد شیعه بود قابل تحمل نبود؛از این رو نه تنها دستور به ویرانی مشاهد و قبور شهدا داد(  336 ه ق)، بلکه به منظور محو آثار آن ، سرزمین کربلا را به آب بست وشخم زد وزراعت نمود ومردم را از زیارت منع کرد، اما ازآنجایی که نور خدا خاموش شدنی نیست،متوکل به سزای اعما ل خود رسید وکربلا مجدداً احیا شد و پناهگاهی برای عاشقان اهل بیت گردید که از اقصی نقاط به آنجا می رفتند. یا حسین.